mélange

Ουτοπικά προορισμένη
σε άκρες που η ίδια εγείρει
η θάλασσα, κεκαλυμμένη
μεγαλύτερη από τα πάντα
και από εμένα και εσένα
όταν το Εγώ και το Εσύ
υπολείπεται σε τράπεζες
τρίτων,
τα κύματα, αναρίθμητες
φιγούρες δικές μας
ενωμένες στην κίνηση
πιέζουν θόλους ατάκτως
θόλους που δεν έπαψαν
ποτέ να διακρίνουν
την απόλυτη αρμονία
κάθετων αποστάσεων,
τις μέρες που ζούσα
κάτω από ‘σένα εν αεργία
διπλώνοντας σκέψεις
μέχρι τρεις, επτά φορές
μέχρι να νοιώσω
να υποχωρείς, στο βάρος
της πλαστικής απώλειας
ενός ασύμφορου μπλε.