το πρωί

Μην έρθεις το πρωινό του Σαββάτου
Ούτε το βράδυ, με το λευκό σου φως
Προετοίμασε με, γιατί, τέτοιες ώρες
Δεν σκέπτομαι εσένα
Ούτε εμένα, ούτε κάποιον που ζει και αναπνέει

Εκείνες τις ώρες κάνω διάλειμμα από σένα
Και σαστισμένος θα ‘μαι στην παρουσία σου
Μην έρθεις το πρωινό του Σαββάτου
Τότε ακόμη προσπαθώ να θυμηθώ
Το πρόσωπο σου, την όψη της φωνής σου

Ψάχνω

Για το τότε που, χάλασες
Την ομοιομορφία των παράλληλων γραμμών
Που είμασταν
Και ήρθες πιο κοντά
Απ’ όσο θα επέτρεπε ο ισοπεδωτικά
Δισδιάστατος νους μου

Για την τρίτη διάσταση της μορφής σου
Το πρόσωπο σου, σαν μια σκονισμένη φωτογραφία
Σε μια γωνιά της συνειδήσεως μου, γωνιά
Προσεκτικά και επιμελώς αχαρτογράφητη
Έτσι ώστε να φαίνεται πως σε ξέχασα εγώ
Και όχι εσύ

Ποιος ξέχασε πρώτα σημασία καμιά δεν έχει
Λογιστική πληροφορία προς καταχώρηση
Σ' αρχεία των πεπραγμένων
Μέρος πολλών δικών σου καταχωρήσεων
Σε δικούς μου φύλακες εγγράφων

Ψάχνω

Για τότε που αποτύχαμε μαζί
Επιτυχία της εγγύτητας μας
Χαρήκαμε για μέρες
Σαν να είχαμε κουραστεί
Να είμαστε λυπημένοι για
Όλους τους άλλους

Ο λίγος χρόνος μαζί σου
Ήταν κάτι που έψαχνα

Τώρα ψάχνω
Σε αναμνήσεις αναμνήσεων
Για το τότε που έψαχνα κάτι απτό
Και ευαίσθητο
Κάτι, πέρα απ’ τις σκονισμένες
Και γκρίζες γωνίες του μυαλού μου