Στις περισσότερες από τις αρκετές διαδρομές με αυτή τη γραμμή, βρίσκω τον εαυτό μου να κυνηγά την τέλεια διαδρομή. Απαραίτητα συστατικά, μουσική και μυαλό πρόσφορο σε σκέψεις. Είναι θλιβερό για το τι μπορώ να σκεφτώ με νοσταλγία σε μια τέτοια διαδρομή. Ξεπερνώντας το banal πέρασμα του χρόνου, κάθε φορά επαναπροσδιορίζω τη σημασία του 'ευάλωτου'. Κάθε άγνωστος επιβάτης παρουσιάζεται σαν κάτι το γνωστό και εφάμιλλο. Παρατηρώ τον εαυτό μου να έλκεται προς οποιονδήποτε, μόνο και μόνο γιατί μοιράζεται αυτή την αντι-ρομαντική πορεία προς το γνωστό. Έτσι καταφέρνω, με ελάχιστη προσπάθεια, μια νέα και ολόφρεσκια νοερή ξεπέτα, διάρκειας λίγων στάσεων, με ένα εισιτήριο των 0.25 λεπτών.
Αρκετές είναι οι φορές που ξεπερνώ τον επιφυλακτικό εαυτό μου και προσκολλούμε τόσο έντονα στο δυνητικό του αδυνάτου ώστε ανοίγω σπίτι, συμπράττω σχέση, πλατωνική έλξη, βαθιά κατανόηση και χρόνια συμβίωση με το εκάστοτε αντικείμενο του πόθου, δύο θέσεις δεξιότερα. Θλιβερό μεν αλλά ανακουφιστικά χρονοβόρο για μια διαδρομή των 40 λεπτών.
Τη νύκτα ειδικότερα, με αρκετό σκοτάδι εκτός του οχήματος, ώστε να σχηματίζονται είδωλα του εσωτερικού, μια διαδρομή με οποιοδήποτε λεωφορείο αλλάζει χαρακτήρα δραματικά. Το εσωτερικό διπλασιάζεται και συναντάς το αριστερό μισό στα δεξιά σου και αντίστροφα χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη. Μαζί του, είδωλα ανθρώπων χωρίς όνομα-μαζί τους και 'συ. Έχεις τότε την ασφάλεια ως παρατηρητής, να κοιτάξεις μέσα και να βρεθείς από την άλλη μεριά του γυαλιού. Όλοι έτσι, αποτελούν αντικείμενο παρατήρησης κλεισμένοι μέσα σε μια κινούμενη γυάλα. Μία πρωτότυπη βιτρίνα με περιεχόμενο τυχαίο. Παρατηρητής και παρατηρούμενος, ανταλλάσσοντας ευθαρσώς αδιάφορα βλέμματα, με περαστικούς και συνοδοιπόρους. Το γυαλί που αντανακλά και αντανακλάται προμηθεύει απόλυτη εχεμύθεια και τα αδιάφορα βλέμματα αποκτούν ενδιαφέρον, έγνοια, οίκτο, προσμονή. Μέχρι την επόμενη στάση σε λίγα λεπτά.
Αρκετές είναι οι φορές που ξεπερνώ τον επιφυλακτικό εαυτό μου και προσκολλούμε τόσο έντονα στο δυνητικό του αδυνάτου ώστε ανοίγω σπίτι, συμπράττω σχέση, πλατωνική έλξη, βαθιά κατανόηση και χρόνια συμβίωση με το εκάστοτε αντικείμενο του πόθου, δύο θέσεις δεξιότερα. Θλιβερό μεν αλλά ανακουφιστικά χρονοβόρο για μια διαδρομή των 40 λεπτών.
Τη νύκτα ειδικότερα, με αρκετό σκοτάδι εκτός του οχήματος, ώστε να σχηματίζονται είδωλα του εσωτερικού, μια διαδρομή με οποιοδήποτε λεωφορείο αλλάζει χαρακτήρα δραματικά. Το εσωτερικό διπλασιάζεται και συναντάς το αριστερό μισό στα δεξιά σου και αντίστροφα χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη. Μαζί του, είδωλα ανθρώπων χωρίς όνομα-μαζί τους και 'συ. Έχεις τότε την ασφάλεια ως παρατηρητής, να κοιτάξεις μέσα και να βρεθείς από την άλλη μεριά του γυαλιού. Όλοι έτσι, αποτελούν αντικείμενο παρατήρησης κλεισμένοι μέσα σε μια κινούμενη γυάλα. Μία πρωτότυπη βιτρίνα με περιεχόμενο τυχαίο. Παρατηρητής και παρατηρούμενος, ανταλλάσσοντας ευθαρσώς αδιάφορα βλέμματα, με περαστικούς και συνοδοιπόρους. Το γυαλί που αντανακλά και αντανακλάται προμηθεύει απόλυτη εχεμύθεια και τα αδιάφορα βλέμματα αποκτούν ενδιαφέρον, έγνοια, οίκτο, προσμονή. Μέχρι την επόμενη στάση σε λίγα λεπτά.
Μία διαδρομή με λεωφορείο τη νύκτα, κάνει το λεωφορείο κάτι παραπάνω από λεωφορείο. Οι σκέψεις μου οι ίδιες προβάλλονται κάπου ανάμεσα στη διπλή ένωση του γυαλιού που με πλαισιώνει και στις αντανακλάσεις αυτής. Είμαι και εγώ, ο ίδιος, μέσα σε μια διπλή, αεροστεγή και υδρόφοβη ένωση γυαλιού. Το φως διαθλάται παντού εδώ και η όραση μου περικλείει μεγάλο μέρος του περιεχόμενου χώρου. Έτσι στο λεωφορείο ναυλώνεις φυσική μετάβαση σε κάποιο τόπο και μεταφυσική προβολή σε κάποιον άλλο.
Μέσα στις πολυάριθμες αντανακλάσεις αντανακλάσεων, στο λεωφορείο, νομίζω πως μπορώ να διακρίνω πρόσωπα γνώριμα. Πρόσωπα που για καιρό δεν έχω ξεχάσει .
Και σε λίγα λεπτά, θα είμαι λίγο περισσότερο μακριά απ τη δική τους ανάμνηση, δύο στάσεις πιο πέρα.
