πλέων

πλέων, αφού έχω φανταστεί τη σκηνή
που θα καθορίσει το κοντινό μου μέλλον,
και έχω μελετήσει τις σκηνοθετικές
και ερμηνευτικές εκφάνσεις της,
μπορώ με βεβαιότητα να αγκαλιάσω
τη μελλοντική μου παθογένεια.

το παράθυρο

Θυμάμαι δεν σημαίνει υπάρχω.
Είναι κάτι που αποφεύγω συστηματικά.
Θαρρείς πως γίνομαι εγώ ο ίδιος, ανάμνηση
της δικής μου σκέψης, κουκκίδα
της δικής μου προοπτική.
Τις λίγες στιγμές που τα παραθυρόφυλλα,
υποχωρούν στο βάρος του κρύου, εγώ δεν είμαι.
Κρύβομαι κάπου στην ανεστίαστη περιοχή
της καθημερινότητας, του όποιου μάρτυρα
της τωρινής μου εικόνας.
Υπάρχω για να θυμάμαι αυτό που επιθύμισα
να είμαι.

Και ζω. Απαλλαγμένος από τη
συμβατικότητα του δισυπόστατου παρόντος.
Βεβαρημένος από πολλά περισσότερα.

Με βαλίτσες, γεμάτες, μόνο με αναμνήσεις
παντού μαζί μου. Και από παντού, πάντα,
τοποθετώ εντός τους
κάτι που αρνούμαι να αφήσω μόνο.
Αυτή η ανάγκη, δημιουργεί μια
αίσθηση πληρότητας
αποτρεπτική προς οτιδήποτε νέο.

Και το βάρος, αυτών των χαοτικών δοχείων,
μικρών και ίσως ασήμαντων μνημονικών,
πάντα μεγαλώνει. Πάντα μεγαλώνω.

Κι όμως το παράθυρο παραμένει ανοικτό.
Και βιαστικά με την κέρινη ύλη μου
σφραγίζω.

όταν φυσάει

Και πώς να ξέρω
πως μια νύχτα, εσύ,
σαν μια ριπή ανέμου,
θα εισβάλεις στη ζωή μου;

Είναι πολλές όμως οι νύχτες
και εσύ λίγος.

Μπροστά στην απίθανη εμφάνιση σου
συχνά κοιτώ προς το παράθυρο.
Τα φώτα της πόλης και τ'αστέρια
φαίνονται εξίσου μακρινά όταν φυσάει.

Κάτι τέτοια βράδια, φοβάμαι μήπως έρθεις.
Τι θα 'χω να ελπίζω μετά, τις νύχτες με αέρα;