séquence III

Είναι νύχτα και περπατάμε μαζί στην πόλη. Νιώθω την άκρη του παλτού σου να με αγγίζει, καθώς βαδίζουμε μηχανικά σε δρόμους που έχουμε περπατήσει για πολλοστή φορά. Νομίζω έχω μάθει πλέον κάθε συνήθεια σου, περπατώντας ελαφρώς πιο πίσω σου όλες αυτές τις ώρες, ώστε να γνωρίζω πότε θα ανεβείς στο πεζοδρόμιο ή πώς μηχανικά θα αποφύγεις τον αρμό ανάμεσα στα πλακάκια του. Το βρίσκω χαριτωμένο ακόμη και αν παραμένεις παγερά ανέκφραστος, αυτές τις νύχτες του Χειμώνα. Έτσι, στους δρόμους που μας έχουν μάθει πια, μ΄αρέσει να προσέχω το τεχνητό φώς των παράδρομων λυχνίων πάνω σου. Παρατηρώ πώς ανοίγεις το βήμα σου, κάτω απο το απατηλά θερμό φως και πώς βραδαίνεις στην ασφάλεια του προσωρινού μαύρου. Μέσα μου, εύχομαι να σβήσει όλο αυτο το κίτρινο φως-νομίζω θα σε διακρίνω καλύτερα τότε. Και δέν χρειάζεται να ξημερώσει. Όχι σήμερα. Τι λές;

séquence II

Με μια κίνηση θα αναπνέουμε μαζί και θα αρχίζουμε μαζί τη μέρα, τον μήνα και θα κοιτώ έξω απ’ το παράθυρο κι εσύ θα προσπαθείς να ερμηνεύσεις το κάθε μου βλέμμα και θα είσαι πάντα σχεδόν λάθος μα εμένα δεν θα με πειράζει γιατί θα σε ξέρω τόσο καλά που οι προθέσεις σου θα είναι γραμμένες σαν υποσημειώσεις στα λόγια σου, σωστοί υπότιτλοι, τόσο πολλοί, τόσο πυκνοί και τόσο γνωστοί σε μένα που θα μπορώ να μιλώ πάνω από σένα λέγοντας ό’ τι λες σε χρόνο πραγματικό και εσένα αυτό θα σ’ εκνευρίζει αλλά πάντα θα χαμογελώ και εσύ θα χαίρεσαι τόσο, που επόμενος θα χαμογελάς κι εγώ θα χαίρομαι διπλά, τόσο που θα χαμογελώ ακόμη περισσότερο κ’ έτσι, θα πνίγουμε τον αμοιβαίο εγωισμό μας σε ποτήρια καφέ και βρεγμένα τασάκια, τα πρωινά, μόνοι, μαζί και χωριστά και θα νοιώθουμε μόνοι γιατί θα είμαστε μόνοι, αλλά μαζί σε αυτό-δε θα χαραμίζαμε τη μοναξιά μας για κάτι βασανιστικά κοινόχρηστο και συμβιβαστικό-και όταν θα στα λέω αυτά θα θυμώνεις και θα κοιτάς προς το παράθυρο κι εγώ θα προσπαθώ να ερμηνεύσω το βλέμμα σου, αλλά προσεκτικά, μη καταλάβεις αυτή μου την προσπάθεια και θα παίζει μουσική, ναι, θα παίζει μουσική και θα τη διακόπτεις με τα προβλήματα σου και τα προβλήματα μου αλλά θα με βρίσκεις χαριτωμένο μες την απραγία μου και θα απορείς για το πώς θα ‘χες καταφέρει να νιώσεις πράγματα για ‘μένα, πράγματα που θα μου υπενθυμίζεις κι εγώ δε θα θέλω ποτέ ν’ ακούω, γιατί όλα θα ‘ναι περαστικά και εσύ μόνος και μόνος και λιγότερο μόνος με τις καθημερινές σου φυγές κι εγώ πάντα μαζί σου, μόνος και ερωτευμένος, δε θα ‘θελα ποτέ να μάθεις, αλλά θα μου το ζητάς, θλιμμένος και αδύναμος κ’ εγώ θα σου το ψιθυρίζω στο αυτί, όταν θα βρέχει και θα βροντάει τόσο, που τα παράθυρα θα τρίζουν.

séquence I

Σήμερα ένιωσα κάποιον να με κοιτάει μέσα από το ποτήρι στα χέρια μου.
Μου πήρε ώρα να καταλάβω πως το βλέμμα αυτό ήταν δικό μου.
Πάνε τόσες μέρες από τότε που είδα το είδωλο μου στον καθρέπτη,
μου φαίνεται αρχίζω να ξεχνώ πως ζω μονάχος.
Σα ν' αναπνέει κάποιος μαζί μου, και τώρα τούτη εδώ τη στιγμή
βλέπω τα χέρια του να γράφουν κάτι-δεν διακρίνω.
Νιώθω πως η δική μου ύπαρξη σταματάει κάπου πριν από τα μάτια μου.
Το υπόλοιπο, είναι το σώμα κάποιου άλλου.
Τον παρατηρώ.
Ακόμη δεν ξέρει ότι υπάρχω.
Ακόμη νομίζει πως είναι μόνος.

in this blackout

inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts
inertia will hold our thoughts

πλέων

πλέων, αφού έχω φανταστεί τη σκηνή
που θα καθορίσει το κοντινό μου μέλλον,
και έχω μελετήσει τις σκηνοθετικές
και ερμηνευτικές εκφάνσεις της,
μπορώ με βεβαιότητα να αγκαλιάσω
τη μελλοντική μου παθογένεια.

το παράθυρο

Θυμάμαι δεν σημαίνει υπάρχω.
Είναι κάτι που αποφεύγω συστηματικά.
Θαρρείς πως γίνομαι εγώ ο ίδιος, ανάμνηση
της δικής μου σκέψης, κουκκίδα
της δικής μου προοπτική.
Τις λίγες στιγμές που τα παραθυρόφυλλα,
υποχωρούν στο βάρος του κρύου, εγώ δεν είμαι.
Κρύβομαι κάπου στην ανεστίαστη περιοχή
της καθημερινότητας, του όποιου μάρτυρα
της τωρινής μου εικόνας.
Υπάρχω για να θυμάμαι αυτό που επιθύμισα
να είμαι.

Και ζω. Απαλλαγμένος από τη
συμβατικότητα του δισυπόστατου παρόντος.
Βεβαρημένος από πολλά περισσότερα.

Με βαλίτσες, γεμάτες, μόνο με αναμνήσεις
παντού μαζί μου. Και από παντού, πάντα,
τοποθετώ εντός τους
κάτι που αρνούμαι να αφήσω μόνο.
Αυτή η ανάγκη, δημιουργεί μια
αίσθηση πληρότητας
αποτρεπτική προς οτιδήποτε νέο.

Και το βάρος, αυτών των χαοτικών δοχείων,
μικρών και ίσως ασήμαντων μνημονικών,
πάντα μεγαλώνει. Πάντα μεγαλώνω.

Κι όμως το παράθυρο παραμένει ανοικτό.
Και βιαστικά με την κέρινη ύλη μου
σφραγίζω.

όταν φυσάει

Και πώς να ξέρω
πως μια νύχτα, εσύ,
σαν μια ριπή ανέμου,
θα εισβάλεις στη ζωή μου;

Είναι πολλές όμως οι νύχτες
και εσύ λίγος.

Μπροστά στην απίθανη εμφάνιση σου
συχνά κοιτώ προς το παράθυρο.
Τα φώτα της πόλης και τ'αστέρια
φαίνονται εξίσου μακρινά όταν φυσάει.

Κάτι τέτοια βράδια, φοβάμαι μήπως έρθεις.
Τι θα 'χω να ελπίζω μετά, τις νύχτες με αέρα;

day is done

When the night is cold
Some get by but some get old
Just to show life's not made of gold
When the night is cold

When the bird has flown
Got no one to call your own
Got no place to call your home
When the bird had flown

When the day is done
Down to earth then sinks the sun
Along with everything that was lost and won
When the day is done.

Day is Done

το πρωί

Μην έρθεις το πρωινό του Σαββάτου
Ούτε το βράδυ, με το λευκό σου φως
Προετοίμασε με, γιατί, τέτοιες ώρες
Δεν σκέπτομαι εσένα
Ούτε εμένα, ούτε κάποιον που ζει και αναπνέει

Εκείνες τις ώρες κάνω διάλειμμα από σένα
Και σαστισμένος θα ‘μαι στην παρουσία σου
Μην έρθεις το πρωινό του Σαββάτου
Τότε ακόμη προσπαθώ να θυμηθώ
Το πρόσωπο σου, την όψη της φωνής σου

Ψάχνω

Για το τότε που, χάλασες
Την ομοιομορφία των παράλληλων γραμμών
Που είμασταν
Και ήρθες πιο κοντά
Απ’ όσο θα επέτρεπε ο ισοπεδωτικά
Δισδιάστατος νους μου

Για την τρίτη διάσταση της μορφής σου
Το πρόσωπο σου, σαν μια σκονισμένη φωτογραφία
Σε μια γωνιά της συνειδήσεως μου, γωνιά
Προσεκτικά και επιμελώς αχαρτογράφητη
Έτσι ώστε να φαίνεται πως σε ξέχασα εγώ
Και όχι εσύ

Ποιος ξέχασε πρώτα σημασία καμιά δεν έχει
Λογιστική πληροφορία προς καταχώρηση
Σ' αρχεία των πεπραγμένων
Μέρος πολλών δικών σου καταχωρήσεων
Σε δικούς μου φύλακες εγγράφων

Ψάχνω

Για τότε που αποτύχαμε μαζί
Επιτυχία της εγγύτητας μας
Χαρήκαμε για μέρες
Σαν να είχαμε κουραστεί
Να είμαστε λυπημένοι για
Όλους τους άλλους

Ο λίγος χρόνος μαζί σου
Ήταν κάτι που έψαχνα

Τώρα ψάχνω
Σε αναμνήσεις αναμνήσεων
Για το τότε που έψαχνα κάτι απτό
Και ευαίσθητο
Κάτι, πέρα απ’ τις σκονισμένες
Και γκρίζες γωνίες του μυαλού μου

οι μέρες

Ημέρες ψυχρότερες από νύκτες,
και μικρές αμυχές.
Τόσο μικρές και ασήμαντες
όσο αυτές, εδώ, οι γραμμές
που γεμίζω
με λέξεις - μικρές και ασήμαντες.
Μικρές αμυχές που αγνοώ,
πώς έχουν προκληθεί,
σπάνε τη δερματική ομοιομορφία
των χεριών μου.
Μικρές, λεπτές, κόκκινες
σ΄αντίθεση με τα
μεγάλα, χλωμά μου χέρια.

Ημέρες σκοτεινότερες από νύκτες
και μοναχικοί περίπατοι.
Τόσο μοναχικοί και εκτενείς
όσο η όποια ειπωμένη λέξη.
Αυτοί οι περίπατοι εντείνουν
τη μοναξιά που αναδύουν.
Θερμαίνονται και βγάζουν
τέτοιο άρωμα - βαρύ
το 'ποίο με λούζει και ντύνει
και αγκαλιάζει καλύτερα
από κάθε φιλική αγκαλιά.

Αυτοί οι μοναχικοί περίπατοι...
Προσφέρουν σε 'μένα απλόχερα, τη μοναξιά
που τ΄άτομα γύρω μου, φειδωλά μόνο, δωρίζουν.

Ημέρες μικρότερες από νύκτες
και πριν το καταλάβεις - ο Χειμώνας
πιέζει, να μπει, τις χαραμάδες της πόρτας.
Και το δωμάτιο
μικρό, ψυχρό και ανήλιαγο
απορροφά κάρθε συναίσθημα.
Και το πάπλωμα,
που σφιχτά τυλίγω γύρω μου,
με πνίγει με τη περιφρόνηση
της δικής μου ανικανοποίησης
Καθώς αυτή πασχίζει να εξέλθει,
από κάθε χαραμάδα του δωματίου.
Κάνοντας χώρο στο χειμώνα,
στο λευκό και στο γκρίζο.

Το γκρίζο αυτής της πόλης ποτέ
δεν συνοδεύει η συνοδεύεται.
Σαν μαύρη μπογιά σκουραίνει
κάθε άλλη απόχρωση.


Κι εγώ, είμαι πλέον, κάτι
ανάμεσα σε γκρι και λευκό.
Ποτέ αρκετά γκρι
Ποτέ αρκετά λευκό.
Και οι μέρες..

candy says

Candy says I hate the quiet places
that cause the smallest taste of what will be
Candy says I hate the big decisions
that cause endless revisions in my mind

I'm gonna watch the blue birds fly over my shoulder
I'm gonna watch them pass me by
Maybe when I'm older
What do you think I'd see
If I could walk away from me

Maybe when I'm older...

Candy Says - Antony & the Johnsons

βεραμάν

Μόλις βγήκε απ' το οικοδόμημα που του είχε γίνει πλέον οικείο, ένα κύμα κρύου αέρα πέρασε δίπλα του, αλλά όχι αρκετά κοντά για να τον κάνει να σφίξει το παλτό στο σώμα του. Παρ' όλα αυτά το έκανε, γιατί απλά ταίριαζε. Ας το δεχτούμε ως μία απλή εξωτερίκευση. Σαν την ενστικτώδη αποστροφή προς το δυνατό φως ενός ηλιόλουστου πρωινού.

Ίσως απλά να μην χρειαζόταν ο κρύος αέρας για να καταλάβει πόσο κρύωνε. Τα δάκτυλα του ένιωθαν παγωμένα εδώ και πολύ ώρα - άγγιζε με αυτά το θερμό του πρόσωπο για να νιώσει λίγη ζέστη.

Στο διαμέρισμα - κρύο και ανήλιαγο αυτό, θα 'ταν δέν θα' ταν 3 ώρες απο τότε που είχε μπεί αλλα ο χρόνος του φάνηκε πως πέρασε πολύ πιο γρήγορα.

Του είχε μείνει η στυφή γεύση που αφήνουν τα χρόνια, όταν τα κοιτάς με προοπτική. Του πήρε αρκετή ώρα μέχρι να κλειδώσει.

Τις λίγες αυτές ώρες που βρέθηκε εκεί, ένιωθε σαν να 'χε γυρίσει τον χρόνο πίσω.

Όμως όχι μαζί με την ανέμελη άγνοια του τι μέλει γενέσθαι. Το παρόν θα τον κοίταζε σε κάθε δική του αντανάκλαση και βλέμμα περαστικού - ένας αμερόληπτος, σκληρός παντογνώστης.

Τα χέρια του ήταν πολύ ψυχρά. Ολόκληρος ήταν.

Έτρεμε κιόλας, χωρίς να ξέρει αν ήταν απ' το κρύο ή από αυτά που διάβασε.

Ήταν τόσα πολλά που δέν ήξερε.

Το βεραμάν πλεκτό κασκόλ που δύσκολα θα φορούσε - είχε φθαρεί απ' τη χρήση και το πλύσιμο, τώρα το τύλιγε βιαστικά γύρω απ' τον λαιμό του.

Περπάτησε νευρικά, ως τη γωνία πιο πέρα, μέχρι που χάθηκε.

komponent

I wonder how long we can get away
Side by side, I'm stuck to my phony pride
Always craving for something missing

Never get it, I always try
Never get it, I'm always trying

Never really been down with someone
Everyone of us would wish to be.
Someday, not too far away, we'll be facing.

We never share what we hide, after all
We wanna share what we hide, after all

See you passing by everyday, yeah
We're living up time in the night
Everyone of us, deep inside wishes...

We would share what we hide, after all

komponent - apparat

λεωφορείο Χ, τελευταίο δρομολόγιο, ώρα 12πμ

Στις περισσότερες από τις αρκετές διαδρομές με αυτή τη γραμμή, βρίσκω τον εαυτό μου να κυνηγά την τέλεια διαδρομή. Απαραίτητα συστατικά, μουσική και μυαλό πρόσφορο σε σκέψεις. Είναι θλιβερό για το τι μπορώ να σκεφτώ με νοσταλγία σε μια τέτοια διαδρομή. Ξεπερνώντας το banal πέρασμα του χρόνου, κάθε φορά επαναπροσδιορίζω τη σημασία του 'ευάλωτου'. Κάθε άγνωστος επιβάτης παρουσιάζεται σαν κάτι το γνωστό και εφάμιλλο. Παρατηρώ τον εαυτό μου να έλκεται προς οποιονδήποτε, μόνο και μόνο γιατί μοιράζεται αυτή την αντι-ρομαντική πορεία προς το γνωστό. Έτσι καταφέρνω, με ελάχιστη προσπάθεια, μια νέα και ολόφρεσκια νοερή ξεπέτα, διάρκειας λίγων στάσεων, με ένα εισιτήριο των 0.25 λεπτών.

Αρκετές είναι οι φορές που ξεπερνώ τον επιφυλακτικό εαυτό μου και προσκολλούμε τόσο έντονα στο δυνητικό του αδυνάτου ώστε ανοίγω σπίτι, συμπράττω σχέση, πλατωνική έλξη, βαθιά κατανόηση και χρόνια συμβίωση με το εκάστοτε αντικείμενο του πόθου, δύο θέσεις δεξιότερα. Θλιβερό μεν αλλά ανακουφιστικά χρονοβόρο για μια διαδρομή των 40 λεπτών.

Τη νύκτα ειδικότερα, με αρκετό σκοτάδι εκτός του οχήματος, ώστε να σχηματίζονται είδωλα του εσωτερικού, μια διαδρομή με οποιοδήποτε λεωφορείο αλλάζει χαρακτήρα δραματικά. Το εσωτερικό διπλασιάζεται και συναντάς το αριστερό μισό στα δεξιά σου και αντίστροφα χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη. Μαζί του, είδωλα ανθρώπων χωρίς όνομα-μαζί τους και 'συ. Έχεις τότε την ασφάλεια ως παρατηρητής, να κοιτάξεις μέσα και να βρεθείς από την άλλη μεριά του γυαλιού. Όλοι έτσι, αποτελούν αντικείμενο παρατήρησης κλεισμένοι μέσα σε μια κινούμενη γυάλα. Μία πρωτότυπη βιτρίνα με περιεχόμενο τυχαίο. Παρατηρητής και παρατηρούμενος, ανταλλάσσοντας ευθαρσώς αδιάφορα βλέμματα, με περαστικούς και συνοδοιπόρους. Το γυαλί που αντανακλά και αντανακλάται προμηθεύει απόλυτη εχεμύθεια και τα αδιάφορα βλέμματα αποκτούν ενδιαφέρον, έγνοια, οίκτο, προσμονή. Μέχρι την επόμενη στάση σε λίγα λεπτά.

Μία διαδρομή με λεωφορείο τη νύκτα, κάνει το λεωφορείο κάτι παραπάνω από λεωφορείο. Οι σκέψεις μου οι ίδιες προβάλλονται κάπου ανάμεσα στη διπλή ένωση του γυαλιού που με πλαισιώνει και στις αντανακλάσεις αυτής. Είμαι και εγώ, ο ίδιος, μέσα σε μια διπλή, αεροστεγή και υδρόφοβη ένωση γυαλιού. Το φως διαθλάται παντού εδώ και η όραση μου περικλείει μεγάλο μέρος του περιεχόμενου χώρου. Έτσι στο λεωφορείο ναυλώνεις φυσική μετάβαση σε κάποιο τόπο και μεταφυσική προβολή σε κάποιον άλλο.

Μέσα στις πολυάριθμες αντανακλάσεις αντανακλάσεων, στο λεωφορείο, νομίζω πως μπορώ να διακρίνω πρόσωπα γνώριμα. Πρόσωπα που για καιρό δεν έχω ξεχάσει .

Και σε λίγα λεπτά, θα είμαι λίγο περισσότερο μακριά απ τη δική τους ανάμνηση, δύο στάσεις πιο πέρα.