promesse, la ii

Εκτίθεμαι με σκιές που είναι καταδικασμένες να παραμείνουν δευτερεύουσες,
εκτός απο κάποιες μικρές διάρκειες φωτός που αποφασίζω να ακολουθώ,
απλά γιατί έτσι πρέπει και γιατί οι σκιές δεν είναι παρά μικρές
ασυνέχειες σιωπής μιας συμπαντικής συμφωνίας με νεκρούς ακροατές.
Είναι απλούστερο απ' όσο μπορεί να καταλάβει ο καθένας,
κοίταξε με, στο ασφαλές της σκιάς,

υψομετρώ ρέοντα δάκρυα
πλησιάζω το τότε νεαρό της ηλικίας σου
με εμένα μοναδικό αντίβαρο
στη λευκή ισσοροπία του λειψού μας χρόνου
με εμένα, στη σκιά της λάμψης εκατομμυρίων τσιγάρων.

Δεν είμαι ήλιος. Αν είσαι εσύ, σε ευχαριστώ.
Αλλά εγώ δεν είμαι ήλιος, εκτίθεμαι με σκιές που είναι καταδικασμένες να παραμείνουν σκιές μέχρι να σταματήσουν να υπάρχουν.