οι μέρες

Ημέρες ψυχρότερες από νύκτες,
και μικρές αμυχές.
Τόσο μικρές και ασήμαντες
όσο αυτές, εδώ, οι γραμμές
που γεμίζω
με λέξεις - μικρές και ασήμαντες.
Μικρές αμυχές που αγνοώ,
πώς έχουν προκληθεί,
σπάνε τη δερματική ομοιομορφία
των χεριών μου.
Μικρές, λεπτές, κόκκινες
σ΄αντίθεση με τα
μεγάλα, χλωμά μου χέρια.

Ημέρες σκοτεινότερες από νύκτες
και μοναχικοί περίπατοι.
Τόσο μοναχικοί και εκτενείς
όσο η όποια ειπωμένη λέξη.
Αυτοί οι περίπατοι εντείνουν
τη μοναξιά που αναδύουν.
Θερμαίνονται και βγάζουν
τέτοιο άρωμα - βαρύ
το 'ποίο με λούζει και ντύνει
και αγκαλιάζει καλύτερα
από κάθε φιλική αγκαλιά.

Αυτοί οι μοναχικοί περίπατοι...
Προσφέρουν σε 'μένα απλόχερα, τη μοναξιά
που τ΄άτομα γύρω μου, φειδωλά μόνο, δωρίζουν.

Ημέρες μικρότερες από νύκτες
και πριν το καταλάβεις - ο Χειμώνας
πιέζει, να μπει, τις χαραμάδες της πόρτας.
Και το δωμάτιο
μικρό, ψυχρό και ανήλιαγο
απορροφά κάρθε συναίσθημα.
Και το πάπλωμα,
που σφιχτά τυλίγω γύρω μου,
με πνίγει με τη περιφρόνηση
της δικής μου ανικανοποίησης
Καθώς αυτή πασχίζει να εξέλθει,
από κάθε χαραμάδα του δωματίου.
Κάνοντας χώρο στο χειμώνα,
στο λευκό και στο γκρίζο.

Το γκρίζο αυτής της πόλης ποτέ
δεν συνοδεύει η συνοδεύεται.
Σαν μαύρη μπογιά σκουραίνει
κάθε άλλη απόχρωση.


Κι εγώ, είμαι πλέον, κάτι
ανάμεσα σε γκρι και λευκό.
Ποτέ αρκετά γκρι
Ποτέ αρκετά λευκό.
Και οι μέρες..