Είμαστε τόσοι, μόνοι.

séquence IX

πιάτα που πρέπει να πλύνω
οι συγγνώμες που πρέπει να πω
η σκόνη κουβαριάζει στις γωνίες
ανείπωτες λέξεις που έχω ξεχάσει
σβησμένα ρεσό και αφόρτιστα κινητά
ο λίγος ύπνος που κατορθώνω
νερό που στεγνώνει στο πάτωμα
νερό που στεγνώνει στο πρόσωπο μου
το φώς που έμεινε αναμμένο
καταναλώνομαι ατυχώς
τσαλακωμένα ρούχα όπου φαίνονται
απρόσεκτες σκέψεις δικές μου
το κρεβάτι που δεν γεμίζει ποτέ
ανάσα καπνού σε άδειο τασάκι
τα πρόσωπα που δεν μπορεί να είναι
μισόκλειστα παντζούρια πίσω από κουρτίνες
και το γυαλί και το γυαλί
ακουστικά που μου ψιθυρίζουν
το πιάνο απέναντι που δεν ακούγεται πια
σπίρτα που δεν αφήνω να σβήσουν
φαγητό που λήγει στο ψυγείο
η μέρα που φοβάμαι να έρθει