séquence VII

Συζητούσαν έντονως.
Ανάμεσα στα μεταξύ τους λόγια, νομίζω, διέκρινα προσμονή.
Από τις μικρές ανάσες που έπαιρναν καθώς μιλούσαν,
κατάλαβα πολλά περισσότερα.

séquence VI

Σε πολυσύχναστο δρόμο απο αυτούς που περνούν συνεχώς λεωφορεία, σκεπτόμενος παράμερα, φανταζόμαι να ορθώνεται εμπρός μου
μια νοερή ευθέια γραμμή.
Και τα λεωφορεία, φορείς ανθρώπων, τη διασχίζουν.
Μετρώ ζωές ανθρώπων που διασταυρώνονται, τέμνονται μπροστά στα μάτια μου. Καθημερινά, παρατηρώ τόσες άγνωστες ζωές που μένουν για λίγο κοντά μου πριν χαθούν, που γίνονται μικροί, κρυφοί θάνατοι. Τι έχεις να πείς γι' αυτό; Τελικά έχω δεί τόσους θανάτους ενώ νόμιζα πως ζούσα ζωή προνομιούχα. Χιλιάδες αφανείς και αναίμακτοι θανάτοι ατόμων που ανέπνευσαν κοντά μου. Θάνατοι που δεν έχω κάν αισθανθεί
και θάνατοι που έχω εδω και καιρό ξεχάσει.
Έτσι, έχεις πεθάνει και εσύ και έχω ήδη ζήσει το θάνατο σου.
Οι δικές σου φωτογραφίες που έβγαζα τις φορές που σε παρατηρούσα
να χάνεσαι στο πλήθος της πόλης, είναι ο επικήδειος
που ακόμη γράφω για 'σένα.
Δεν είναι αστείο;
Έχω πεθάνει και εγώ στα μάτια άλλων-θα το καταλάβαινες αν έβλεπες το είδωλο μου στα δικά σου μάτια.
Συνομιλείς με ένα νεκρό, τα δάκτυλα σου άγγιξαν δέρμα σάπιο, ακόμη και την πρώτη φορά που με αγκάλιασες. Φίλησες χείλη χλωμά και κρύα.
Η καρδιά μου δεν χτύπησε ποτέ πλάι σου.
Η καρδιά μου δεν χτύπησε ποτέ.

séquence V

Από απόσταση, κοιτάζουμε τα φώτα του δρόμου να ανάβουν


και περιμένουμε μέχρι να φωτίσουν τα σύννεφα.