séquence II

Με μια κίνηση θα αναπνέουμε μαζί και θα αρχίζουμε μαζί τη μέρα, τον μήνα και θα κοιτώ έξω απ’ το παράθυρο κι εσύ θα προσπαθείς να ερμηνεύσεις το κάθε μου βλέμμα και θα είσαι πάντα σχεδόν λάθος μα εμένα δεν θα με πειράζει γιατί θα σε ξέρω τόσο καλά που οι προθέσεις σου θα είναι γραμμένες σαν υποσημειώσεις στα λόγια σου, σωστοί υπότιτλοι, τόσο πολλοί, τόσο πυκνοί και τόσο γνωστοί σε μένα που θα μπορώ να μιλώ πάνω από σένα λέγοντας ό’ τι λες σε χρόνο πραγματικό και εσένα αυτό θα σ’ εκνευρίζει αλλά πάντα θα χαμογελώ και εσύ θα χαίρεσαι τόσο, που επόμενος θα χαμογελάς κι εγώ θα χαίρομαι διπλά, τόσο που θα χαμογελώ ακόμη περισσότερο κ’ έτσι, θα πνίγουμε τον αμοιβαίο εγωισμό μας σε ποτήρια καφέ και βρεγμένα τασάκια, τα πρωινά, μόνοι, μαζί και χωριστά και θα νοιώθουμε μόνοι γιατί θα είμαστε μόνοι, αλλά μαζί σε αυτό-δε θα χαραμίζαμε τη μοναξιά μας για κάτι βασανιστικά κοινόχρηστο και συμβιβαστικό-και όταν θα στα λέω αυτά θα θυμώνεις και θα κοιτάς προς το παράθυρο κι εγώ θα προσπαθώ να ερμηνεύσω το βλέμμα σου, αλλά προσεκτικά, μη καταλάβεις αυτή μου την προσπάθεια και θα παίζει μουσική, ναι, θα παίζει μουσική και θα τη διακόπτεις με τα προβλήματα σου και τα προβλήματα μου αλλά θα με βρίσκεις χαριτωμένο μες την απραγία μου και θα απορείς για το πώς θα ‘χες καταφέρει να νιώσεις πράγματα για ‘μένα, πράγματα που θα μου υπενθυμίζεις κι εγώ δε θα θέλω ποτέ ν’ ακούω, γιατί όλα θα ‘ναι περαστικά και εσύ μόνος και μόνος και λιγότερο μόνος με τις καθημερινές σου φυγές κι εγώ πάντα μαζί σου, μόνος και ερωτευμένος, δε θα ‘θελα ποτέ να μάθεις, αλλά θα μου το ζητάς, θλιμμένος και αδύναμος κ’ εγώ θα σου το ψιθυρίζω στο αυτί, όταν θα βρέχει και θα βροντάει τόσο, που τα παράθυρα θα τρίζουν.