το παράθυρο

Θυμάμαι δεν σημαίνει υπάρχω.
Είναι κάτι που αποφεύγω συστηματικά.
Θαρρείς πως γίνομαι εγώ ο ίδιος, ανάμνηση
της δικής μου σκέψης, κουκκίδα
της δικής μου προοπτική.
Τις λίγες στιγμές που τα παραθυρόφυλλα,
υποχωρούν στο βάρος του κρύου, εγώ δεν είμαι.
Κρύβομαι κάπου στην ανεστίαστη περιοχή
της καθημερινότητας, του όποιου μάρτυρα
της τωρινής μου εικόνας.
Υπάρχω για να θυμάμαι αυτό που επιθύμισα
να είμαι.

Και ζω. Απαλλαγμένος από τη
συμβατικότητα του δισυπόστατου παρόντος.
Βεβαρημένος από πολλά περισσότερα.

Με βαλίτσες, γεμάτες, μόνο με αναμνήσεις
παντού μαζί μου. Και από παντού, πάντα,
τοποθετώ εντός τους
κάτι που αρνούμαι να αφήσω μόνο.
Αυτή η ανάγκη, δημιουργεί μια
αίσθηση πληρότητας
αποτρεπτική προς οτιδήποτε νέο.

Και το βάρος, αυτών των χαοτικών δοχείων,
μικρών και ίσως ασήμαντων μνημονικών,
πάντα μεγαλώνει. Πάντα μεγαλώνω.

Κι όμως το παράθυρο παραμένει ανοικτό.
Και βιαστικά με την κέρινη ύλη μου
σφραγίζω.